In Donesië,

Vanaf Yogyakarta gaat de tocht verder, al is er van kou geen sprake. Integendeel, dit nieuwe reisavontuur rijkt tot het tropische Zuiden van Indonesië!

We nemen de local bus vol dierengeluiden naar Probolingo. Vanaf hier gaan we met hartsvriend Edy om half vier s'nachts naar Bromo. We lopen drie kilometer tot een rustige sunrise spot. We kunnen niet voorkomen dat we tig maal op de foto moeten met locals en verzinnen ter compensatie allerlei discutabele poses die de mensenrechten tarten. Na de zonsopkomst zien we beneden een uitgestrekte vlakte. Midden in deze zandbak rookt vulkaan Bromo alsof er dertienhonderd nieuwe Pausen zijn aangesteld in een Lord of The Rings setting. We nemen een lift in de achterbak van een truc en beklimmen te voet de vulkaan. Natuurlijk doen we bovenop een dansje en staan versteld van de maanlandschap-achtige omgeving. We glijden over de Oostflank weer naar beneden door het zwarte aszand. We ontbijten onderaan met een corpulente groep Nederlanders die er met een georganiseerde reis zijn beland. Stiekem moeten we lachen om hun collectieve geklaag over de nacht, het eten, het vervoer en dat het wc papier te dun is met alle gevolgen van dien. Een ding is zeker: met zo'n reis zullen we nooit meegaan. Niet alleen om het geklaag maar ook omdat alles zo geregeld is dat de mensen niet weten waar ze zijn, wat de gebruiken zijn, hoe het is om overal voor af te dingen en hoe vriendelijk de locals zijn. Prachtig om te zien dat er tijdens het afdingen zoveel emotie los kan komen bij een aanbieder, dat het lijkt alsof hem groot onrecht wordt aangedaan maar na de overeenkomst weer hartelijk lacht en zich niet meer druk maakt om de minieme winst die hij maakt door deze gierigaards.

Net thuis flitsen we snel naar het centrum voor een nieuwe camera en net iets te laat thuis rijdt Edy ons met twee Spanjaarden, twee Fransen en een Dubainees naar Ijen. We badderen in een hotpool om op krachten te komen voor de komende nacht. Om half een gaat de wekker en is Edy wakker genoeg om ons naar de voet van Vulkaan Ijen te brengen. Hij rijdt onderweg een hond aan, die meteen dood is. Wij en de hond zijn geschokt vooral omdat Edy zo hard moet lachen. Zonder verdere problemen beginnen we te voet de zware tocht bergopwaarts. De Dubainees haakt na 300 meter al af, even verderop hyperventileert er iemand de berg af. Goed voor hen om de aftocht te blazen want wat hierna volgt is nog veel zwaarder. In het donker bereiken we de rand van de vulkaan. We dalen af in de krater, terwijl stenen onder ons gewicht wegglijden. In de verte zien we ons doel al vlammen: blauw lava! We dalen en dalen tot we het lava goed kunnen zien. Grote blauwe vlammen stijgen door een chemisch proces op boven het lava. We kunnen tot op vijftien meter komen, waar locals zwoegend zwafel hakken uit het gestollen gesteente. Later leren we dat ze dit per honderd kilo op de schouder de krater uit tillen, de berg af en verkopen voor een euro per twintig kilo... wat het vooral zwaar maakt is de rook. De wind draait naar ons toe als we nog onderin in de krater staan, de dikke rook omsluit ons. We zien niks meer: onze ogen tranen, de neus snottert en mensen roepen panniekerig wat ze moeten doen. Zittend op de hurken en met het vest dubbelgeslagen voor de mond is het zaak om rustig te blijven ademen zodat we niet beginnen te hoesten en daardoor in ademnood komen. Vooral de eerste keer het is eng omdat we deze adembenemende ervaring niet verwachten. Als we na een paar van zulke wolken onze longen genoeg geteerd hebben gaan we vlug naar boven: een geweldige ervaring maar nooit, maar dan ook nooit weer. boven de krater zien we door het licht van de opkomende zon ineens een super mooi groen bergmeer, blijken we omsingeld door bergen, zien we het smalle pad over de krater richel en... waarschuwingsborden. Mensen met astma, zwangerschap en dergelijke mogen niet, de rest gaat op eigen risico naar beneden. We horen later dat reisorganisaties het sterk afraden omdat de gassen erg gevaarlijk zijn, vooral bij regen. Dit is aangescherpt nadat een paar jaar geleden een Fransman is overleden. Dit was absoluut een van de mooiste en spectaculairste plekken die we gezien hebben, al doet men er bij Ijen goed aan waarschuwingsborden te verlichten.

We zijn na het bruisende nachtleven in Yogya en bij de vulkanen wel toe aan rust. Niks beter als Bali toch? Dit valt tegen, Kuta is compleet overgenomen door toeristen, zelfs de locals praten met een Australisch accent: 'hey brow, how r ye?'. Het strand en de clubs zijn prima maar iedereen is er echt op een luxueuse vakantie met het gezinnetje, vriendin of vrienden. De locals zijn onvriendelijk in vergelijking met de goedlachse Javaan en de cultuur is ver te zoeken. We kijken daarvoor in Ubud, het culturele centrum van Java. Religie is hier apart: iedereen heeft een eigen tempelcomplex in de tuin, offeren overal op straat bloemen, dragen een bloem als talisman achter het oor en vieren de volle maan (full moon party) We rijden relaxt met een scooter door de rijstvelden (bij wijze van spreken dan) en bekritiseren zeer ontspannen Bali.

Na drie dagen en een laatste doodsbedreigig van de ferry baas nemen we afscheid van Bali en koersen naar Gili Terwangan. Hallo heerlijk strand, helder blauw-groene zee relaxte mensen, en Bintangetjes! Zo snel als mogelijk zoeken en boeken we een kamer en zetten de snorkel op. We gaan naar het strand en duiken in het aangename, super heldere water. We zien vissen in alle kleuren, soorten en maten. We zwemmen met schildpadden van vijf el, lezen boeken (Pappilion), verbranden net als kreeft Freek, fietsen en lopen de zeven kilometer rondom het eiland en eten op de centrale markt waar we bij kraampjes onze eigen maaltijd samenstellen uit een grote diversiteit groente en vlees.

Er zijn wat leuke barretjes, live muziek en elke avond een groot centraal feest. Opvallend dat er zoveel Zweedse jongeren zijn, die dit eiland overnemen zoals Nederlandse jongeren dit met bijvoorbeeld Sunny Beach doen. De backpack sfeer en vriendelijkheid is daardoor niet echt aanwezig, we maken vooral vrienden met de locals die bij onze homestay werken. Er zijn drie van deze droom eilanden waarvan Gilli 'T' de grootste is. De anderen (Meno en Air) zijn voornamelijk voor huwelijksreizen en stelletjes.
Datcdit party eiland onder een moslim land valt is prima. De oproep voor gebed heeft nog iets cultureels maar de alcohol tax is crimineel hoog, bijna Westers!

We verruilen na drie nachten Gili voor Lombok. We belanden in Kuta, een wereld van verschil met het Kuta van Bali. Hier heeft het toerisme de stranden nog niet overgenomen en is het leven primitief. We zijn de enigen op het strand en onze homestay wordt omringd door kleine akkertjes waartussen de koeien vrij rond lopen, op de zandweg ligt er tussen de hobbels koeienstront. De locals zijn hartelijk en gastvrij als nooit tevoren en wassen zich bij de waterput of zitten te filosoferen voor hun huisje.

We nemen in deze oase van rust een dubbele Nasi Goreng special waarna de kok ons komt vergezellen. Kim vertelt over het trouwen in Indonesië, een verhaal apart in verkorte vorm:

'Ik loog over mijn naam tegen een meisje. Ik noemde me Henri, vertelde dat ik een goede baan had en dat mijn vader een fabriek heeft. Ik had haar slechts een keer gezien, maar na een avond uit met heel wat drank besloot ik haar te stelen. Ik deed dit met drie vrienden en nam haar weg uit haar ouderlijk huis (een hutje van riet en bamboe). Die nacht trouwden we, de volgende ochtend ging ik met mijn familie naar haar familie om te praten over de afkoopprijs. Ze hield eerst niet van me en wou niet met me praten omdat ik gelogen had over mijn naam en afkomst. Later kregen we een zoon, Henry Friendly (!), en begon ze van me te houden. Nu zijn we vijf jaar getrouwd en ben ik best gelukkig. Ik ben niet knap en niet rijk, ik moest wel liegen!'

Tegenwoordig komt het 'stelen' niet veel meer' voor. De vader van Kim deed dit nog wel, met zes vrienden. Zijn toekomstige vrouw kon alleen maar huilen, en wou helemaal niet met hem trouwen. Het stelen is overigens gevaarlijk. Mocht de overval uitgelekt zijn dan vielen er wel eens doden omdat de familie van het meisje tegen deze man was. In principe een romantisch idee: de vrouw met gevaar voor eigen leven veroveren, minpuntje dat dit niet op ware liefde gebaseerd is.

Pasen gaat een beetje aan ons voorbij, we moeten het doen met een preek van ds. Scheffer op het web. Bij het afronden van dit verhaal zijn we in het Melaka. Maleisië is het laatste land. Nog even volop genieten al verlang ik steeds meer naar huis, een vaste verblijfplaats, de vaste gebruiken en mensen. Vooral vandaag, (de 21e) ik mag Annely al een jaar lang mijn lieve vriendin noemen!

Da da!