Veelzijdig Cambodja
Door: Gerben Hulsman
Blijf op de hoogte en volg Gerben
03 Maart 2014 | Cambodja, Phnom-Penh
Met een flinke curve in de oncomfortabele slaapbus hobbelen we Cambodja in. Om de zweetlucht van dertig stinkende reizigers te maskeren leggen ze een kwart ananas voor de ventilatie. Positief is wel dat het collectieve kokhalzen nu de karaoke muziek van de chauffeur overstemt. Het land dat voor de Kmer Rouge het welvarendst was, maar na Pol Pot en consorten in verdriet achterbleef en alles opnieuw moest opbouwen. De mensen trots, goedlachs, eerlijk en vriendelijk maar met een diep lidteken van de tragedies die hier nog maar vijfendertig jaar geleden afspeelden.
We beginnen in Seam Reap. De stad met als grootste trekpleister de magistrale Angkor Wat tempels. Deze zijn gebouwd tussen twaalf- en dertienhonderd, onbegrijpelijk hoe ze dat toendertijd bewerkstelligden. Na twee dagen tussen tempels en ruïnes te hebben gesjokt waren we ook wel toe aan een fruitshake en wat eten. We maken wat lol met een van de vele verveelde politieagenten, welke ons zomaar officiele badges aanbied, hallo corruptie. Het nachtleven kent hier veel keus: de gezellige barretjes met live muziek waarin ik uitloop naar 6-0 in de pooltussenstand.
We nemen u nu helemaal mee naar het Zuiden: zon, zee en verbrand. Sihanoukville en omgevende eilanden kent enkele van de mooiste stranden ter wereld, volgens de NY Times. Kritisch als we zijn kunnen we deze stelling enigszins begrijpen. Twee dagen zwemmen en golfhoppen we in het zoute water, voetballen en vermaken we ons met een Nedelands stel die we al sinds we uit het vliegtuig stapten geregeld tegen komen. Met Mark koppen we een rotan balletje negenmaal over, er komt nog steeds zout water uit mijn neus.
Met onze vellen bijna losgeweekt van de ribbenkast huppelen we hand in hand Phnom Phen binnen. Hieronder deel ik het besef dat we creëerden.
We nemen de tijd om geconfronteerd te worden met de historie. S21 was een school, totdat de Kmer Rouge iedereen uit de steden verdreef om als gelijken op het land te werken. Mensen die gestudeerd hebben, er geleerd uitzien omdat ze een bril dragen of enige vorm van verzet vertonen komen in S21 terecht. Hier worden ze net zolang gemarteld tot ze toegeven wat ze (niet) hebben gedaan. Velen 'verlinken' door de martelingen mensen, om maar van de lugubere ontberingen af te zijn maar waardoor er voor nieuwe onschuldigen hetzelfde lot wacht. Na de martelingen worden ze alsnog gedood (20.000 mensen, ook kinderen), of eerst getransporteerd naar The Killing Fields. Eén van de driehonderd Killing Fields ligt vijftien kilometer buiten de stad. Hier krijgen we een goede band met een audio guide, die verteldt dat de gaten die we zien verzakte grond is waar de massagraven zijn. Er komen nog steeds botjes en tanden naar het oppervlak, wat een bizar besef geeft tussen het nu groene gras. We horen persoonlijke verhalen van getuigen en veroordeelden, zien bewijs en staan stil bij een boom waartegen baby's dood zijn geslagen, omdat 'het kwaad met wortel en al vernietigd diende te worden'. Deserteurs hadden een eigen graf, te herkennen aan het ontbreken van schedels. Kogels waren te duur voor het vermoorden van in totaal drie miljoen zielen, daardoor werd er gemoord met landbouwwerktuigen, bijlen, messen en zelfs met slippers.
In Phnom Phen zijn we naar een Internationale kerk geweest, erg leuk om zoveel totaal verschillende mensen bij elkaar te zien en eens briefgeld in de collectezak te stoppen. In de avonduren hebben we om precies te zijn elke bar gezien die deze stad rijk is, en staan we versteld hoe de mannelijke jongeren elkaar aanraken op de dansvloer. Sowieso zijn vrienden hier veel fysieker, in de omgang, erg fijn voor Daan.Tevens heb ik het laatste spuitje gehad in de 'ikwileigenlijkhelemaalgeenrabius-tour' (iwehgrt), zodat dat ook afgesloten is. Voor de meeschrijvers thuis: bij het verlaten van Cambodja staat de pooltussenstand op 9-4 in het nadeel van Daan. Hij heeft inmiddels een kleine gitaar gekocht om zijn emoties en stemmingswisselingen een plaats te geven.
Tot slot een huishoudelijke mededeling: vanaf Hanoi vliegen we via Singapore naar Jakarta. Daar trekken we in drie weken Java over om in Soerabaya het vliegtuig te enteren naar Singapore vanwaar we de laatste twee weken richting en rondom Kuala Lumpur reizen.
Daan en ik reizen nog samen, al is Daan met zijn verslagen nog ergens bovenin Laos (daanscheffer.waarbenjij.nu. Foto's van onze reis verschijnen op Facebook.
Liefde vanuit Vietnam!
We beginnen in Seam Reap. De stad met als grootste trekpleister de magistrale Angkor Wat tempels. Deze zijn gebouwd tussen twaalf- en dertienhonderd, onbegrijpelijk hoe ze dat toendertijd bewerkstelligden. Na twee dagen tussen tempels en ruïnes te hebben gesjokt waren we ook wel toe aan een fruitshake en wat eten. We maken wat lol met een van de vele verveelde politieagenten, welke ons zomaar officiele badges aanbied, hallo corruptie. Het nachtleven kent hier veel keus: de gezellige barretjes met live muziek waarin ik uitloop naar 6-0 in de pooltussenstand.
We nemen u nu helemaal mee naar het Zuiden: zon, zee en verbrand. Sihanoukville en omgevende eilanden kent enkele van de mooiste stranden ter wereld, volgens de NY Times. Kritisch als we zijn kunnen we deze stelling enigszins begrijpen. Twee dagen zwemmen en golfhoppen we in het zoute water, voetballen en vermaken we ons met een Nedelands stel die we al sinds we uit het vliegtuig stapten geregeld tegen komen. Met Mark koppen we een rotan balletje negenmaal over, er komt nog steeds zout water uit mijn neus.
Met onze vellen bijna losgeweekt van de ribbenkast huppelen we hand in hand Phnom Phen binnen. Hieronder deel ik het besef dat we creëerden.
We nemen de tijd om geconfronteerd te worden met de historie. S21 was een school, totdat de Kmer Rouge iedereen uit de steden verdreef om als gelijken op het land te werken. Mensen die gestudeerd hebben, er geleerd uitzien omdat ze een bril dragen of enige vorm van verzet vertonen komen in S21 terecht. Hier worden ze net zolang gemarteld tot ze toegeven wat ze (niet) hebben gedaan. Velen 'verlinken' door de martelingen mensen, om maar van de lugubere ontberingen af te zijn maar waardoor er voor nieuwe onschuldigen hetzelfde lot wacht. Na de martelingen worden ze alsnog gedood (20.000 mensen, ook kinderen), of eerst getransporteerd naar The Killing Fields. Eén van de driehonderd Killing Fields ligt vijftien kilometer buiten de stad. Hier krijgen we een goede band met een audio guide, die verteldt dat de gaten die we zien verzakte grond is waar de massagraven zijn. Er komen nog steeds botjes en tanden naar het oppervlak, wat een bizar besef geeft tussen het nu groene gras. We horen persoonlijke verhalen van getuigen en veroordeelden, zien bewijs en staan stil bij een boom waartegen baby's dood zijn geslagen, omdat 'het kwaad met wortel en al vernietigd diende te worden'. Deserteurs hadden een eigen graf, te herkennen aan het ontbreken van schedels. Kogels waren te duur voor het vermoorden van in totaal drie miljoen zielen, daardoor werd er gemoord met landbouwwerktuigen, bijlen, messen en zelfs met slippers.
In Phnom Phen zijn we naar een Internationale kerk geweest, erg leuk om zoveel totaal verschillende mensen bij elkaar te zien en eens briefgeld in de collectezak te stoppen. In de avonduren hebben we om precies te zijn elke bar gezien die deze stad rijk is, en staan we versteld hoe de mannelijke jongeren elkaar aanraken op de dansvloer. Sowieso zijn vrienden hier veel fysieker, in de omgang, erg fijn voor Daan.Tevens heb ik het laatste spuitje gehad in de 'ikwileigenlijkhelemaalgeenrabius-tour' (iwehgrt), zodat dat ook afgesloten is. Voor de meeschrijvers thuis: bij het verlaten van Cambodja staat de pooltussenstand op 9-4 in het nadeel van Daan. Hij heeft inmiddels een kleine gitaar gekocht om zijn emoties en stemmingswisselingen een plaats te geven.
Tot slot een huishoudelijke mededeling: vanaf Hanoi vliegen we via Singapore naar Jakarta. Daar trekken we in drie weken Java over om in Soerabaya het vliegtuig te enteren naar Singapore vanwaar we de laatste twee weken richting en rondom Kuala Lumpur reizen.
Daan en ik reizen nog samen, al is Daan met zijn verslagen nog ergens bovenin Laos (daanscheffer.waarbenjij.nu. Foto's van onze reis verschijnen op Facebook.
Liefde vanuit Vietnam!
-
05 Maart 2014 - 15:36
Anne Taverne :
Leuk om te lezen, Gerbil! Wanneer ben je op Java? Ik arriveer 4 april in Jogjakarta! Misschien zie ik je nog. X -
05 Maart 2014 - 15:37
Anne Taverne:
Trouwens niet echt leuk om te lezen. Ik ben toen ik in Cambodja was ook bij die 'school' geweest. Verschrikkelijk om te zien. Was er even een paar dagen flink van onder de indruk. -
05 Maart 2014 - 15:47
Wessel:
Schrijf talent, schrijf talen, schrijf talent. Keep it coming man! Enjoy HCMC. Als je nog bekenden tegenkomt, doe ze de hartelijke groeten van ons...!!
-
05 Maart 2014 - 18:05
Daniël Scheffer:
Prachtig -
05 Maart 2014 - 18:56
Bram:
Super leuk geschreven! -
05 Maart 2014 - 19:18
Rianne:
Echt leuke stukjes schrijf je gerben ! -
05 Maart 2014 - 22:13
Rosalinde :
Ik lig hier echt helemaal in een deuk, mooi geschreven weer. die arme daan, houdt hij het nog wel vol met je? -
06 Maart 2014 - 13:18
Gerben :
niet naar de mondelkiri geweest ook een prachtig gebied, machtig mooi land cambodia
-
06 Maart 2014 - 14:13
Joke :
Beeldend geschetst, mooi verhaal !
-
06 Maart 2014 - 18:48
Ellemieke:
na zo'n verhaal van jou Gerben ben ik altijd extra benieuwd naar de Daan versie :-)
Indrukwekkend Cambodja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
