Kleurrijk Vietnam

Ho Chi Minh of Saigon, het ligt eraan waar je in deze miljoenenstad bent. De toeterende massa beweegt zich als een orkest door de brede straten, oversteken met je ogen dicht is hier super onveilig. Met een busje waar we af en toe het dak koppen rijden we naar de Chu Ci tunnels. De ingangen van dit ondergrondse stelsel van in totaal tweehonderd kilometer zijn onzichtbaar onder de bladeren. Erg leuk om de inventieve oplossingen te zien die de Vietnamezen bedachten om de Amerikanen in de val te lokken of te misleiden: zo droegen ze slippers verkeerd om aan, gebruikten ze rommel van Amerikanen om de honden te misleiden en maakten gruwelijke vallen. Cru genoeg heerst er een commerciele tunnelvisie. Er is bijvoorbeeld een schietbaan en zijn er xxl tunnels omdat de huidige Amerikaan er anders niet in past. We krijgen nu wel een beeld van de verschrikkelijke en ellenlange strijd tegen een onzichtbare tegenstand. De volgende dag zien we in het Warmuseum de verschrikkingen vanuit Vietnamees perspectief. De martelingen van de VS, de onschuldigen, Agent Orange, de verminkten die hierdoor vandaag de dag nog geboren worden en intrigerende foto reportages.

Dé manier om Vietnam te ontdekken is met een motor. We nemen een zak geld mee en kopen twee Honda Win's voor een aantal miljoen Dong.
Met touwen en onze backpack op het achterrek in een zak zijn we net gewone weggebruikers. We vertrekken in alle vroegte om het verkeer voor te zijn en pas na twee uur eindigt stedelijk Saigon. We komen door langgerekte dorpen en voelen ons meer en meer thuis op de monsterlijke tweewielers. We stoppen bij een vesting van de fastfoodketen 'Lotteria' in een dorpje. Alsof we zwarte pieten zijn kijken kinderen met grote ogen naar ons op en attenderen hun moeder op het gevaar. Mensen staren en lachen vertwijfeld, 'wat doen die blanke reuzen hier?!'.

We komen in het donker aan in Dalat: het water, een markt en talloze lichtjes net een stadje uit een fairytale. Alles sluit al om elf uur, wat een beetje afbreuk doet aan ons droombeeld. Na de 350 kilometer van vandaag vallen we wel vrij vlot in slaap. De volgende ochtend bepakken we de motoren weer om over de prachtige bergpassen naar Nha Trang te cruisen. Het is onbeschrijflijk mooi op de rustige, goed geplafeide wegen, tot het noodlot toeslaat. Daan rijdt achter me en in een bocht kan hij de voetrem niet vinden. Hij trekt al iets scheef en de handremmen zijn de enige oplossing om niet in de bosjes te belanden. Hierdoor trekt de motor nog schever zodat hij valt. Niet hard, toch reidt het gravel zijn knie vier centimeter open tot een gapende wond. Voor de rest heeft hij wat schaafplekken, een verdraaid stuur, geen zin in yoghurt maar ook geen pijn. We ontsmetten en verbinden het gat en rijden de laatste veertig kilometer rustig verder.

In een uitstekend ziekenhuis maken ze de wond schoon en naaien ze de wond dicht, een hele operatie. Hij moet drie dagen blijven, ik mag gelukkig ook op de luxe ziekenhuiskamer slapen en verzorg hem met alle liefde die ik maar kan opbrengen. Ik haal elke dag eten bij Thrum, een restauranthouder, met fenomenaal en vooral goedkoop eten. We eten hier bijna elke dag en het is erg vermakelijk als de gastvrije reatauranthouder klassiekers meezingt maar de woorden niet kent bij Daans gitaarspel. In het hotel kan Daan zijn knie de eerste dagen nog niet buigen dus komt het soms voor dat ik alleen op het strand lig, dat evenals de Krim ingelijfd is door de enclave Russen met hun grote hoofden, norse gedrag en dikke buiken. Het strand is meteen het hoogtepunt en we zijn dolblij wanneer we eindelijk door kunnen reizen. Daan verkoopt zijn motor in Nha Thrang, ik overbrug in een dag de 530 kilometer naar Hoi An. Het duurt veertien uren maar het is een onvergetelijk avontuur vol visuele hoogtepunten. Hoi An is ook geweldig en wat ons betreft het leukste stadje in Vietnam. Eindelijk weer tussen de backpackers en erg gezellig met de barretjes aan het met lampionnen verlichte water. Zoals het hier betaamt laat ik me een maatpak aanmeten en laten we leren schoenen maken, natuurlijk ook op maat. We ontmoeten veel nationaliteiten en hebben echt een top tijd. We spreken af met Gerrit-Jan, een andere volbloed Hexeleciet en drinken een biertje. Vreemd dat dit zo normaal lijkt, zover van t'Hexel.

Dan wordt het tijd voor Hanoi. We slaan Sapa en Hue wegens tijdgebrek over, maar het schijnt er toch te regenen. Meteen na aankomst boeken we de tour naar Halong Bay. Na een nacht in een dorm en een busrit van vier uur stappen we in Halong op de boot en varen tussen de robuuste rotsformaties door die als flatgebouwen uit het water steken. We lopen door een gigantische grot, varen langs een floating fishers village en met een ferme worp gooit de kapitein het anker uit voor Catba. De situatie is bizar: een fantastische locatie, slapen op een boot in alle stilte... dat verstoord wordt door karaoke dat over het vlakke water schalt door de dronken toeristen. Sureeël maar wel gezellig. De volgende morgen varen we weer terug, ditmaal in het zonnetje!

Terug in Hanoi gaan we naar de Bia Hoi straathoek waar de tapjes 5000 dong (25 dollarcent, 20 eurocent, 45783.65 Soepoegeïsche Yara) kosten. Hierna gaan we naar een club waar wat rijke, jonge locals ons uitgebreid trakteren op whiskey cola, champagne en lachgasballonnen. Natuurlijk vinden we het onbeleefd dit te weigeren en weten even later niet meer waar we op de kaart zijn.

Resumerend zijn we inmiddels aardig volleerde budget backpackers. We leren van fouten en af en toe denken we dan aan het gezegde van de Rotterdamse amateur filosoof Mark: 'het maakt niet uit wat je betaald, maar wat je er voor over hebt'. We zijn erg dankbaar voor deze reis en ik met name voor Annie, die moet dealen met mijn egoïsme om zolang weg te gaan.

De laatste dagen hier in Hanoi bereiden we ons voor op Java. We kijken er enorm naar uit omdat we hier weer een andere wereld verwachten. In zekere zin treden we in de voetsporen van de Nederlanders handelsvloot vroeger (en van ome Luut), we gaan ervan uit dat we er een iets minder grote puinhoop van maken. Dit is het einde, zijn er nog vragen?